Chris Burden

''Shoot'' 1971

Tijdens deze lessenreeks hebben we tot nu toe veel gediscussieerd over performance art. Naar aanleiding van deze lessen heb ik de documentaire ''Burden'' gekeken. Het gaat over het werk en leven (eigenlijk is zijn leven zijn werk) van Chris Burden. Zijn werk roept veel reacties op, dat is precies wat hij wilt. Maar uiteindelijk staat hij bekent om de man die zichzelf laat beschieten. Dit was niet wat hij wilde en toen sloeg hij een andere weg in, hij was klaar met zijn performance art.

Hij zegt over performance art: '' Art that couldn't be bought or sold. We are in control.'' Dit vind ik een interessante gedachte over performance art, dit maakt het wel heel anders dan andere kunst. Je moet er geweest zijn eigenlijk, het is een ervaring. Je kunt het wel terugkijken op video's, maar dit wekt bij lange na niet dezelfde emoties en gevoelens op dan wanneer je er echt bij was.

Wat ik vooral uit het werk van Chris Burden heb gehaald is dat hij grenzen wilde verleggen. Wat kan wel en wat niet? Ook verlegde hij de grens van de kijkers, tot op welke hoogte blijf je kijken? Dit bewees hij met ''Doomed''. Hij dwong zijn toeschouwers om te blijven kijken tot er wat gebeurde. Er gebeurde helemaal niks, totdat ze in zijn ''space'' kwamen door water te brengen uit veiligheidsmaatregelen. Dit eindigde zijn werk. Ik vind het interessant dat veel mensen die kunst bekijken het alleen bekijken, ze durven eigenlijk niet het kunstwerk te onderbreken, want dat zou misschien wel het werk verpesten. Hierdoor ga ik mij afvragen hoe je mensen wel uitlokt om ergens aan te gaan zitten of om überhaupt iets te doen. Nu we bezig zijn met interactieve werken is dit belangrijk om over na te denken.

In de documentaire wordt ook gezegd: ''Als je bepaalde dingen serieus benaderd wordt het ineens interessant.'' Deze gedachtegang sprak mij aan. Maar als maker vind ik het idee om bepaalde dingen heel serieus te benaderen de kijk op deze dingen verandert. Bijvoorbeeld: Het vastleggen hoe iemand stil ligt (denk aan ''Doomed'') wekt gedachten op over tijd en hoe wij ons bezighouden met tijd. Dit vind ik interessante uitgangspunten.

''Soms weet je niet eens wat je zoekt, je graaft maar wat.'' Hier herken ik mijzelf in. Dit was een uitspraak van Burden in de docu. En soms als je niet weet wat je zoekt, kom je op de briljantste ideeën naar mijn idee. Je leert verder te kijken. Als je in het niets zoekt, het is alsof je een soort schat vindt bij ''toeval''. Als je blijft zoeken kom je wel ergens. En ik denk dat dit een belangrijke gedachte is om in mijn achterhoofd te houden als ik ergens mee bezig ben. Soms neig je om het op te geven, maar als ik dan hieraan terugdenk word ik gemotiveerd om verder te zoeken. Ik vind het bij het maken geen optie om niet tot een idee te komen. Er dwalen altijd ideeën door je hoofd, je moet het alleen vinden. En de juiste manier vinden om het uit te beelden en het in de wereld te brengen.